Misschien zou je nu niet eens moeten schrijven maar zwijgend
de week doorstaan zoals Moederdag niet die ene

dag is of voor een bepaalde rol maar elke dag en voor alle kinderen,
zo bepaalden vroeger de mijne. Benoeming en

kadering wekken een bepaalde argwaan en een stampvoetend verzet.
We gaan in deze speciale week nu eens lekker

de hele dag kleien, punniken of ons haar verven en niets rijmt op
iets en zeker gaan we nergens naar toe. We zijn

helemaal vrij in onze beweging en voelen pas volgende week of we
nog thuis kunnen komen in het vers, misschien

kiezen we voor sjoelen, bergbeklimmen of een andere leeftijd, er
moet ook nog iets speciaals om de hoek liggen maar

waarschijnlijk genieten we dan pas volop van alle mogelijkheden
die de onbeperkte taal ons biedt, rauw en open.