Als hij mijn plaats in de tijd kwijt is en eigenlijk ook zijn
eigen markering in de tijdlijn en ik onbestemd

door zijn geschiedenis rol, is ook de toekomst een zwart
gat dat zonder knal weliswaar en al reeds

ontstaan een vorm van nadenken wordt, een meditatief
gebeuren als een muziekje onder wat tekst,

een juist woordje op hoge lussen van een letter, een wuivend
handje achter een gordijn als bij een ongeduldig

en nerveus optreden van een kind op een omgekeerde emmer
die voor een tijdelijk maar wiebelend

succes zorgt en waarvoor de knuffelbeesten in het gras hard
stampen, sissen en applaudisseren; nu

nog een koprol en een buiging en we zijn al klaar voor alle
dagen van week, jaar en leven.