Alsof je staat te wachten om over te steken, de tikkende
geluidjes, de balletjes die zichzelf aftellen, de

cirkel die het licht verliest terwijl je allang naar de andere
kant had kunnen gaan, voorzichtig genoeg,

het voorbeeld nog voor iedereen die na je komt, zo denk
je aan heel andere dingen terwijl je die eerste

zin probeert te onthouden die vanaf het opstaan daar moet
staan, tegenover je, wachtend op het zwart dat

licht wordt, dezelfde draaiende ballen, in stilte nu, geen
gedrein achter je, niet ingehaald worden door

grotere stappen, niemand eigenlijk die van de ene voet op
de andere een liedje zingt, die ene

zin herhalend, en dan te mogen en te zien hoe de hele wereld
zich beweegt en spoedt naar de overkant.