Het herkennen van de huid is misschien het belangrijkste,
het weer voelen van een warmte die meegeeft,

buigt en strekt met jou in je, de zachte druk en ook het
lichte schuren, de geur in haar plooien,

het bewegen van hetzelfde gewicht dat in gelijke lengte
een schaduw is van elkaar, nog altijd

aanwezig, je inhalend en terughalend, je opeisend en met
lange halen tekenend, god je was zo

zacht, je loslaat en meeneemt, tintelend belooft zonder het
afspreken, vergeeft zonder het vragen,

bekent zonder de schuld, bij voorbaat een volgende keer
je opwacht, kijk daar was je, likkend

aan je landschap waarin elke keer de thuiskomst het feest
is waarvoor de uitnodiging in haar ligt.