Alsof het gedaan is, een schouderklopje van een
welwillend ouder, niet te trots en nu het

volgende, niet te lang treuzelen en altijd goed je
best doen, hetzelfde gevoel dat ik had toen

ik tijdelijk terugkeerde naar mijn geboortedorp,
de cirkel rond, door de geschiedenis

ingehaald. Als alle schriften in mijn kast gelezen
zijn, neig ik alleen maar opnieuw te beginnen

met herlezen. Dromen van tien jaar terug zijn in
de afgelopen nacht gebeurd, herrezen

doden spelen met mijn kinderen, van verdriet lijkt
altijd sprake, net zoals van afstand, en

afwezig is altijd de begeerde persoon maar de zorg
waarmee ik rangschikte, ontroert opnieuw.