Het is beslist iets van een gunfactor, zegt de een. Waar
we vroeger elkaar op de schouder zouden kloppen,

uitroepend hoe we elkaar mogen eigenlijk en misschien
waarom, zijn er nu factoren die het mogelijk

maken dat de dichters van heinde en verre in mijn kleine
provinciestad willen staan, het podium zelfs

onverlicht, de straatgeluiden door de open achterdeur en
de kok die aan de andere kant de radio zacht

zet. Dezelfde factoren of die ene zorgen voor een inhoud
waarbij het publiek lacht, in onmacht valt of

verzit, mijn vergadertafel vol komt, etenstijden uitgesteld
en nekken roodverbrand aan een terrastafel vol

bier, de thuisblijver met wroeging een volgende aflevering
omcirkelt, alvast de voorpret die ik hem gun.