al zijn vertrouwde spullen

Hoezeer niet ligt het in mezelf besloten en heeft het te maken
met mezelf en niet met die ander, dit

alles, moeite, plezier, gedrag, aanwezig zijn, en vanaf het stil
moment waarop ik onder de bessenstruiken school,

op de grond tegen de radiatoren aan de huizen bouwde voor
mijn poppen, eindeloos draden door mijn

handen liet gaan en lijnen op papier, steeds maar maakte en
meer, nog zonder het te laten zien, alleen

was nog zonder het te delen, mezelf was nog zonder het te weten,
is het alsof ik mijn eigen boek steeds open in

mijn schoot heb liggen en alleen trager de bladzijden omsla en
weet hoe het eindigt, op dezelfde manier immers:

in mezelf, even troostrijk als de handelingen hiervoor en met
een grenzeloze vrijheid in het zijn.