grapjes over de lengte en de inhoud

Opnieuw wijst het systeem mij op een herinnering, het
netwerk hier is accuraat en doortastend:

wordt er een hand gevonden op een tafel, staan er bloemen
in bloei op het balkon, spint er nog een kat,

draagt een kind nog een hoedje, zon misschien in dit land,
schept mijn vader nog een veldje ingezaaid kruid

overbodig om en piekt mijn haar kordaat het verzet in, de
computer tingelt en meldt het mij. Ach, dat was

dus toen, we kunnen wel een taartje halen om het te vieren,
kijk nu toch eens hoe schattig zij hier

nog was en hij, hier, nog, was. Voortaan vertrouwen we
alleen nog maar op het systeem, wat weten we

nu zelf eigenlijk helemaal, die hand bijvoorbeeld lag eerst
gewoon in de onze en dat hoedje was van papier.