De snelheid wordt bestreden maar het effect blijft staan
alsof er daadwerkelijk een vulkaaneruptie was

die stad en land naar beneden dwong en niets hetzelfde
liet, die de aarde verschroeide en pas

na jaren haar de vruchtbaarheid gunde en wat bloemen
langszij. Alsof de daad verzonnen zou zijn,

de bewoners nog aarzelend in het dal maar stug gelovend
dat hen geen onheil treft, de dieren rustig

grazend, de kinderen opgroeiend tot. Alsof er een andere
reden zou zijn voor deze haast dan het

in veiligheid brengen van de geliefden terwijl inderdaad
alleen de as op het land en de warmte van

de omgeving het bewijs is. Zie haar daar liggen: de top
omhoog en tot in de hemel wijzend.

 

 

(“En altijd is er die dwingende, of moet ik gewoon zeggen: pulserende, dynamische cadans, de woorden die ons betoveren, meeslepen langs de regels”, uit de speech van de uitgever bij de presentatie van de bundel, 26 januari jl)