Het wachten is op de beoordeling, zo die ooit komt.
Het tegen het licht houden van, het

hardop uitspreken in de hoop ritme te vinden, klank
die een melodie vormt, kleur gevend aan

herinneringen die wel of niet bekend voorkomen. Het
wachten is op het elkaar aanreiken van

de rode pen, het smoezelen boven, de sticker in de
kantlijn, de zoen van de meester. Ook

wachten we op het verzoek om meer, om vaker, om
verder zodat de moeite om te delen

alleen maar in onszelf liggen blijft: niet te hoeven
uitleggen hoe of waarom en uiteindelijk

op één woord aangenomen te worden. En liever zelfs
dat niet eens: vreemdeling, kluizenaar, pelgrim.