Soms vraagt iets een opdracht, een toepassing van bepaald
formaat, een aandenken aan een gelegenheid die

anders zomaar voorbij gegaan was, weet u nog? Dan zitten
we rechtop, ontleden het nest in de ene boom

voor het raam, tellen de zwarte vogels, delen het aantal door
de kleurpotloden in de bekers, mogen niet

spijbelen voor nog iets lekkers en moeten we over drie kwartier
echt klaar zijn, eerder mogen we niet de schoenen aan.

We typen dan pas in de laatste minuten, hopend dat het volstaat,
vergezellen het resultaat met een passende

aanbieding en zijn buitengewoon opgelucht. We fluiten in de zon,
halen marmeren dijen in de kou, zien het werk landen

op zijn bureau, zijn frons, het tikken met de vingers, ritmisch,
dat wel, en zijn herinnering aan haar.