Zodra je lief rijdt in een oude diesel bus waarvan je
uiterlijk en logo spaarde in

hippie-uitvoering, miniformaat of zelfbouwpakket
inclusief stickers, zie je overal de VW’s

passeren en hoor je ook overal het optrekkend zware
geluid. Een beetje is dat ook zo bij

het je vader nemen als onderwerp voor een chicklit:
we kunnen geen kant op of

vaders vliegen de bocht om, halen flauwe grappen uit
met overwerkte dochters en torenen

meer dan levensgroot boven je bureau. Ook toen wij
zwanger waren, nam het aantal bolle

buiken toe. Nu nog groene slaapkamers, rafelige katten
en iets te zware, grijze vrouwen die

zo nodig moeten schrijven over afwezige mannen die
alleen maar goed waren in het verkeer.