Er zijn mensen die menen dat alleen poëzie kan helpen
of dat als we samen ons maar herinneren aan
de liefde, we wandelen in het licht en met dat alles genoeg
verzameld hebben om tegenstand te
bieden aan. Ik zou eerder niets zeggen en zeker niet over
liefde beginnen en zoals mijn scherm somwijlen
doet, oud en in gebreke, zwart blijven. Toch herinnerde
ik me een innige brief aan een man die
van niets wilde weten terwijl er vallende mensen uit hoge
torens kwamen en woorden als ‘laten wij dan
toch in hemelsnaam’ en opgewonden proberen de resten
bij elkaar te houden. Grimmig en onverzettelijk
antwoordde hij dan dat ik volwassen moest worden, een
beetje zoals nu, door nergens in te geloven.
hans altena
10 november 2016 — 08:37
hope I die before I grow old… en ik kies ervoor niet mee te gaan met diegenen zonder waarden, liefde of geloof in leven… ginds hebben ze iemand gekozen die overal lak aan heeft, nergens in gelooft dan in zichzelf en zelfs dat niet, anders zou hij niet zichzelf zo verlagen om groot te lijken… nee, omdat zovelen opgeven horen we nu steeds meer de stemmen die niet kunnen spreken en dan maar schreeuwen…
ach, en nu val ik zelf stil
it’s rough out there
…
i’ts not dark yet… but it’s getting there
alja
10 november 2016 — 08:58
natuurlijk, je hebt gelijk, dank je wel voor het me eraan herinneren