De fontein horen ruisen maar het water niet zien. Een
vergelijking met het gedroomde land maar

haar niet bereiken, het groene gras dat alleen maar in
dromen golft en altijd verderop ligt. Dit

keer een verlaten bouwkeet en staketsels van zestien
eengezinswoningen die tussen deze toren en

het park staan, de ruimte waarin beesten achter hekken
bedelen en waterkolommen dus bevroren lijken

en alleen het murmelen van neervallende druppels boven
het zoeven van de auto’s uitstijgt. Een klagend

dier vergezelt de volgestouwde stilte. De werkplaats
achtergelaten, de kranen neergehaald, de wagens

in gelid naast de roodwitte plastic omheining, felle lampen
die elke beweging willen zien.