knielen

Dat er in al die woorden geen uitkomst zat, geen
oplossing of recept voor herhaling, geen

middel tot, geen zacht wiegen dat zoete troost
vermag, geen vriendschap die

voor altijd bij je was, geen landschap waarin je
schuilen kon. Dat er in al die regels

alleen maar gevaar school, een gruwelijke waarheid
die steeds groter werd. Dat er dan

niets overbleef dan dat. De kale bedding van een
zin waarvan je niets meer begreep.

Dan verdween de buiging in je stem, de betekenis
van het gebaar en was je

de enige gast aan tafel. Lang wachtte je maar er
was niemand en niets en tegelijkertijd

was dat alles en iedereen. Van alle bladzijden
deze het zwaarst in je hand.

(bij de dood van W.B.)