Het automatisme waarmee ik het schrijven start,
is hetzelfde mechanisme waarmee ik jaren als
eerste het pand betrad, de koffie maalde,
voorbij de bakker fietste met het geurend brood
en langs het spoor dat ons land in tweeën sneed
en alle apparatuur inschakelde, dezelfde
vanzelfsprekendheid waarmee ik alle kinderen
wakker duwde, aankleedde, voedde en in hun
lokalen bracht, wuivend naar
de omstander, de andere moeders op de gang,
de juffen in de deuropening, de vaders bij de
fietsenstalling, de collega bij
het knopje van de lift. Met deze vloeiende en
herhalende beweging rusten mijn vingers op het
toetsenbord en brengen ze dat
en deze herinnering tot stand terwijl de spoken
van vannacht nog strijden om voorrang, hun
gekrijs allengs minder wordend.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x