het niets

Over de lage velden verspreidt de adem zich sneller,
wolkjes boven de op elkaar liggende schapen,

pluimen riet in de inhammen van het water, roerloze
vlakten die dampen bij het passeren, alles

van het smetteloze wit op de statige, stilstaande en
zwarte wieken na. Geen mens nog

die zich hoog verheft en voorbij gaat aan. Alles ligt
open. Zelfs met dichtgeknepen ogen is

de verte nergens en tegelijk overal, zoals de warmte
van de opkomende zon terwijl ik beiden

hier moet vangen in een luie hoek. Muren dwars zet
en ramen spiegelend en het lijf

daarvoor en dan nog zwart blijf en log en onwelwillend
en traag de lucht spaar.