mijn schavot

Ik had het niet willen vragen en zodra het bevestigd werd
had ik het niet gevraagd. Het is zoals met

de afspraken die ik kinderlijk in de witte agenda plaats en
daarna met groot plezier doorhaal, kruizen in

reisjes en gesprekken, kopjes koffie en maaltijden die uit
elkaar vallen van goede bedoelingen.

Een enorme opluchting als alles weggestreept tegenover
elkaar in het niets verdwijnt en vergeten wordt.

Dan weer schoorvoetend iets terug doen, schuiven met
mezelf tot ik – als in die collages –

als achtergrond dien en met oplosbare lijm even vast lig.
Hij zal er zijn, zegt hij, zoals ik het hem vroeg

maar alleen omdat hij proberen zal de randen los te peuteren
en me te laten dwarrelen en nog even blaast.

(c) Alja Spaan, 2007, 2012