bereikbaar

Wat voor handen ligt, blijft daar: de maan net
om de hoek van het huis, hangend

tussen natte takken, zwarte reikhalzende armen;
het zingend kind van wie de echo

in het lege huis tot in mijn bestemming dringt;
mijn vakantievierende zelf, het

ontdekken van alles dat onder het gras geschoven
opnieuw ging leven; rust die

mijn handelingen zangerig maakte alsof ik zelf
van grote hoogte toekeek, zag dat

het goed was. Misschien is er alleen dat laatste
nog: toekijken maar nooit zeker weten of

iets naar behoren is, er in ieder geval naar toe
schrijven, tot zwaaiend toe.