Jezelf uitstellen is pas na anderhalf jaar
Desolation Row door deze ruimte
en niet langer in het waterhuis waar het
ondiepe zwarte water de loop
van de stad bepaalde. De bomen ruisen,
de warmte hangt. Het is hetzelfde als
niet ècht te schrijven, een hoofd vol
gedachten die niet anders dan
in deze vorm de wereld bereiken, de
komvorm van de hand waaruit
je vader je liet drinken. Hooi op schoven.
Jezelf onthouden. Een slokje
slechts. Aan de slootkant het wuivend
riet. Buien aan de lucht. Het
geurend gras hoog stapelen in de nog
lege schuren alvorens.
Hans altena
23 augustus 2015 — 08:52
Een slokje slechts, een sleutelwoord hier? En iedere keer een samengebonden schoof, voor de schuur die staat te wachten…? Vanuit de veelheid dat ene… Een levenslange zoektocht! En na iedere voltooiing wacht een nieuw kruispunt…