De vrouw aan tafel zegt dat je nooit
verzadigd moet zijn. Als je

altijd een beetje honger lijdt, leef je
langer. Met andere woorden,

je moet altijd nadenken en niet zomaar
het gebroken brood tot

je nemen en al helemaal niet menen
dat het iemands lichaam is of dat je

getuige bent van een wonder. Beter
is het om plaats te nemen onder

de tafel en de voeten te wassen. Haar
dunne stem draagt een gedichtje

dat evenwel lijkt op een gebed. Heel
filosofisch, vinden haar tafelgenoten.

 

(ik was voor het eerst en laatst deelnemer aan een literaire lunch)