Met brede handgebaren op het podium staan,
dan niets zeggen, fluisterend

eerst, dan wijzend, lachend, foto’s die achter
de rug langstrekken naar omhoog.

Luider dan het koeterwaals dat je geoefend
hebt. Applaus volgt. Is dat

alles wat je te vertellen hebt? Een eerste rij
blijft achter, bedelt om de discussie.

Jij deelt warme kleding uit, voor onderweg,
zeg je nog. Of doorzichtige zakjes

wit brood, in stukken gescheurd. Voor onderweg.
Dat is alles. Ze kunnen strooien,

denk je, en zo het spoor maken dat jij dan
zult volgen.