De postbode belt aan voor het pakje, scant
op zijn knie mijn gegevens, zingt
‘prettig dag verder’. Het pakje belandt op
tafel naast het -wel uitgepakte maar
ongelezen- laatste deel van een favoriet
zoals een jurkje,
vers uit het rek, eerst weken uitgehangen
wordt alvorens ooit eens gedragen, zoals
het kadopapier van een verpakking bewaard
wordt en zelfs later op de muur beland of,
misschien zelfs zoals een kind jarenlang
gekoesterd wordt alvorens
losgelaten, de eigen weg gaat altijd door het
hart, of ik wil of niet.
woutervanheiningen
5 november 2014 — 09:38
Herkenbaar, het niet willen of kunnen loslaten om (veel later) erachter te komen dat het al lang losgelaten is..
alja
5 november 2014 — 09:44
je snapt t, dank voor het lezen