Het moment waarop de pijn zich verspreidt
om dan, zachter, zich op de flanken te nestelen

waarop het middenstuk blijft liggen, verbaasd
eerst, alsof het nu pas

voelt waar het ligt, zich niet beweegt, een kind
dat een geheim heeft en tegelijkertijd

zo bang is haar vader te verliezen, dan het
langzaam draaien, het gewicht

verdelen, de opgetrokken benen laten vallen,
de streep licht zien onderaan de deur,

het waterig wit bovenaan, schaduwen die
dansend oplossen, je eigen

hand op het laken, heel groot en heel vreemd
en toch langzaam uitvouwend

om de ander heen, het grote-mensen-gebed
uit het hoofd geleerd.