Zo zou het misschien moeten zijn: opnieuw
afscheid te nemen van

zoals je opnieuw ontmoette, jezelf voorstelde,
duidelijk maakte wat je plezierig vond en

wat niet, uitlegde hoe je haar viel als je het
zo legde en hoe

niet, hoe je huid opzette als je haar zo streek en
hoe niet zoals je nu, terwijl

je dag zegt, het vel tussen je vingers voelt, het
haar tegen je mond, niets

voorstelt meer dan hoe zij daar ligt, zo onplezierig
en alleen, zoveel

jaren en bewegingen nadien en nu dan niet meer
dan stil en onuitgelegd aanwezig.