ballade

Het lied van de zee rolt langzaam weg, wat
overblijft is de wind, het aanspoelende

water, de verstuivende korrels zand, een helm
gras dat zich verzet heeft tegen

en de hardnekkigheid waarmee hij dat alles
filmt, opnieuw snijdt, voegt

als een dunne, hoge vogel die krassend het
wad verlaat, weer terugstapt,

gaat liggen in de pentekening die zwarter
groeit maar dan weer oplost,

wit schuim, een boot die passeert, zwaaiend
licht. De huilende vrouw op de kade

verzin ik mij, zeven verdronken kinderen huilen
om niets.

(bij het werken aan een documentaire die zich
afspeelt op Schiermonnikoog)