Niet wetend hoe het verder moest, ging hij
Gewoon verder, de twijfels een konstante:
Wat zou hij eten vanavond
Of met wie, wie zou hij spreken vandaag of
Niemand, wat zou hij doen de hele dag of
Niets, later zou hij verklaren dat hij tijdelijk
Een hond had die hij uit moest laten, zij zouden
Verdwaald zijn in de wijk, bij terugkeer was
Het beest verdwenen, hij wist niet hoe
Hij lopen moest maar hij was toch weer thuis
Nu, absoluut zeker zou hij nooit zijn maar hij
Kende zichzelf, je kon
Een maaltijd overslaan om de keuze te beperken
Je kon een vrouw vergeten om een beslissing
Uit te stellen, maar niet weten hoe
Eef
29 december 2013 — 09:24
Mooi! Ook wel triest, maar wel heel mooi opgeschreven!
alja
29 december 2013 — 12:05
that’s life!