Het is een keuze de wereld niet zo scherp
Te zien, de details vaag te laten, de bekende
Voorbij te fietsen, te horen later

Dat ik niet zwaaide, een weloverwogen besluit
De randen te laten overvloeien in een groot
Geheel, dat van die draaiende

Zon en aarde, een vallende ster, een behoedzaam
Laveren omdat alle scherpte me pijn doet, alle
Heldere kleuren sneller

De diepte verliezen, alle plooien in het gezicht
Tegelijk vragen om gevuld te worden, de lijn
Gestreeld, waaiend

Het haar achterna, de voorkeur is aan het zwarte
Gat middenin dit scherm, de letters dansend
Aan de rafels van dit bestaan