Zelf lijk ik steeds verder van de oorsprong: alleen
Dat te schrijven wat werkelijk telt
Maar soms is het papier te nat en de woorden lossen
Op alvorens zoals soms
De hand te lang blijft hangen boven het toetsenbord
Als een gier die aast maar zijn
Prooi laat rennen, ik verstop me achter de gindse
Heuvel en doe alsof ik onzichtbaar ben
De hand strekt zich en daalt, mijn adem blaast over
Het papier, droog nu
Moet ik op zijn minst toch schrijven over die angst:
Dat mijn woorden omkomen alvorens
Eef
6 november 2012 — 08:37
Mooiii!!!!!!!