Terwijl ik wacht op een teken van mijn weblogmasters
Een sein veilig, een hand die wenkt zodat ik huppelend
Kan oversteken
Vergeet ik mijn notities, ik mijmer wat en kijk in de
Voorbijglijdende beelden en probeer wat vast te houden
Waarbij in mijn hoofd
Het verhaal de vreselijkste combinaties aangaat met dat
Andere verhaal en voordat ik het echt door heb, groeit
Een derde verhaal
Tot een uitbundige vertellijn die niet meer past in welk
Lichaamsdeel dan ook, het danst maar heeft geen beenruimte
Dus botst het
En valt uiteindelijk om, op dat moment trek ik mijn keurig
Jasje uit en wordt mijn tattoo zichtbaar en verandert een
Trotste moeder in een
Hardrockchick, een Belgisch biercafé in een academiestad
En mijn eerstgeborene een doctorandus die cum laude
Net nog haar speech aanhoorde en nu
Met aarzelende nipjes de verschillende soorten bier proeft
En dan de voorkeur geeft aan de zoetste terwijl ze haar
Kolbertje onder haar billen vouwt
(geschreven 30 augustus 2011)
sjoerd
8 oktober 2011 — 05:33
Ik vroeg me af
bestaat dat nog wel ‘de doctorandus’
is het niet master of zoiets er zijn vele vragen voor de doctorandus en voor de dichter
en ongetwijfeld leidt de ene vraag de andere vraag – zo slenter ik na een werkdag naar huis
met een tas onbeantwoord – neem de straat zelf
een invalide parkeerplaats waarop een peperdure auto, een steenrijke invalide, bij invalide
is toch direct het beeld arm, oud en vergeten
op straat ben ik de prooi voor meisjes die met hun borsten zwabberen te breed lachen en
die op een podium zitten, ik kan dat ’s morgens zien, dan zijn de schoonmakers bezig,
de peesruimtes zijn clean, witte tegels op de vloer, boven het bed een paar laarzen, een
paar doeken, meer is er niet, die schoonmakers doen dat en doen dat en denken niet
voor de deur wacht een man in een auto, de dame komt naar buiten na een nachtdienst
wie is zij en waarom kwam ze hier terecht ze is ongelofelijk bleek, lijkwit
’s middags staat er altijd een oudere dame voor een deur, maar zonder rode lamp, toch denk ik
dat ze er iets mee te maken heeft, het is een schimmige wereld zonder antwoorden stel geen
vragen, maak geen foto’s, loop snel door, de straat voelt als het internet in zijn krampachtige anonimiteit
weer verderop hangen de wanhopigen bij het leger des heils, dat tegenwoordig het goodwillcentrum heet,ook al zo’n kilo utrecht tango bedekkende term
de bosjes toeristen lurken aan hun belgische bier loungen heet dat het potverteren
ik vind het best, maar het is een decor met rammelende panelen en zielen die uit de bocht zijn gevlogen
mijn portemonnee zit er nog weer een dag niet gerold
waarom houdt de wetenschap zich niet bezig met de liefde, waarom is een dichter bang, wat zoeken we in het bed bij een ander?
Wouter
8 oktober 2011 — 06:57
Zo is het goed en zo moet het ook zijn, de ouder die weer kind wordt, het kind dat de rol van volwassene steeds beter staat. En altijd een trotse moeder, zoals het hoort, mooi of zoals wij in de sociale media wel plegen te zeggen: like / respect.
alja
8 oktober 2011 — 18:37
liefde is al wetenschappelijk bewezen: gewoon een stofje in het brein, een biologisch proces, geen ontkomen aan
ik zoek kruimels waar dan ook, achtergebleven warmte waar dan ook en ik ben nergens bang voor
ouderwets als ik somtijds ben, heb ik een voorkeur voor het woord dat voor ‘master’ gebruikt werd
alja
8 oktober 2011 — 18:39
en dan moeten beiden nog leren Respect Yourself (was dat niet Aretha Franklin?)