Dat als je denkt dat het veel te vroeg is, het te laat is of nat buiten
terwijl je je jas vergeet en zoveel kouder. Dat als je

klaar bent, je eigenlijk nog niets gedaan hebt, in dromen over gaten
springt die veel te groot zijn om überhaupt een

stap te wagen. Je regels typt die zomaar van het scherm afvallen of
met mensen praat die allang verdwenen zijn, nog

even en je meent dat ze er nooit waren. Dat als je in je benen knijpt,
gewoon om te kijken of jij er nog bent, het voelt

als pap of pudding, een duwtje in je zij zonder gegiechel en ergens
iemand die in zijn handen klapt omdat. Waarom eigenlijk?

Dat als je je uitstrekt en je armen hooghoudt, je misschien zijn lijf
kunt bewaren, je bent hem heus niet te zwaar, je moet

alleen heel rustig blijven liggen totdat alles weer past, dat kun je
heus wel. Veel te laat is het voor iets anders.