Dat even voorbijkomen, een hand uitsteken en aaien, bijna per
ongeluk botsen, toch iets voelen door het regenjack

heen, alsof je al die uren geweten hebt dat ik naar je keek en je
verlangde en deed alsof ik luisterde, aantekeningen

maakte in mijn hoofd, dat en dan weer, terwijl je voorbijliep en
ontkende dat je me nodig had, een grapje maakte

dat bezeerde, hoge stappen door het natte gras, de bladeren die
lang in de lucht bleven hangen alvorens te vallen,

zo zacht en bijna teder, en later dat moment zo mooi noemde, de
zon die nog onder de buien zichtbaar was, alsof

je nog even je bedacht had, dit was niet de laatste keer, je had de
keren niet geteld, nooit nog, het fietsslot sprong,

de bagage achterop, ik die niet omkeek maar wist hoe je daar,
ergens achter me, mij ontsprong, mij lopen liet.