Ze hebben ieder nog twee kauwgumballen in een pot, een pakje
in de la van de kleine tafel, een been van mij om

op te zitten maar voorlopig zijn ze niet aan te raken, niet te zoenen,
niet te zien dan door het schermpje, hun geluid

alleen door middel van een knopje harder te draaien zodat het lijkt
alsof ze voor de deur staan en zo dadelijk op me

springen. Gelukkig heeft L. (7) een camera waarmee hij de hele
reis en het nieuwe verblijf vastlegt en doorgeeft,

hij zal vooral de details doen, en S. (9) zal alvast in het Engels de
school introduceren, het luchtkasteel in de tuin

met een aanloopje tot het zijne rekenen, en beiden zullen niet vergeten
dat ze de andere weghelft moeten nemen en ik zal niet

van de kauwgum snoepen, niet huilen, nog meer cadeautjes kopen
en iedere keer voor een duizendste keer de beelden afspelen.