Bij de voordeur naast ons horen we nu elke morgen rond dezelfde
tijd een pappa die met kinderstem en door zijn
knieën lieve geluidjes maakt en byebye zegt tegen zijn baby, wat
gekir en dan het draaien van de sleutel, zijn
bijna gehuppel over de trappen en de scherpe bochten van zijn auto,
het is een meisje, zoals we al wisten van de roze knijpers
aan de waslijn, en net zoals haar moeder blijft ze binnen. Heel lang
was ze weg, uit logeren denken we, toen was het
gehuil weer terug, gelukkig nu alleen van haar. Behalve de was
zien we niets en behalve zijn gemurmel in de ochtend
horen we niemand en we verzinnen het verhaal zoals we frisse lucht
maken voor de baby en wat zonneschijn en een lieve
grootmoeder en zusjes en speelgoed en een uitbundig jurkje en een
poes op schoot en dat hij lief is, ook in de avond.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x