Maar ik zou andere dingen moeten opschrijven. Hoelang de
hitte hier blijft hangen en het slapen onmogelijk

maakt, het kermisbed midden in de kamer doet struikelen, de
geluiden buiten vreemd zijn of opeens helemaal

afwezig, de ruimte waarin we verblijven langzaam opstijgt en
ons afvoert en we elkaar een voor een

verliezen, hoe mijn stem zich verheft, hoe de een de ander voor
de gek houdt, boe vanonder het klamme laken en dan

toch weer landen we, er zijn duizend hapjes en honderd tekeningen
en zelfs het kleinste lego-onderdeel vinden we terug

en een nacht erna de zwarte viltstift, de sok met Minecraft erop,
het rechterachterwiel van de Volvo en weer alleen

kijk ik in het donker de foto’s. We hebben de Nintendo gemist,
maar jou ook, mamma, zeggen ze, mijn meisje zo groot.