Er zijn ochtenden waarop je nauwelijks thuis bent, met het hoofd
in je handen hang je boven de werktafel maar je voeten

staan nog in een nachtelijk onderkomen, over je rug buigen de
vrienden en ze willen niet gaan nog, je herkent

de attributen van een dagelijks ritme maar de warmte is van een
droom en maar heel langzaam koelt je lijf af.

Vannacht was er opeens een geluidje dat pas later de wekker bleek,
een ding dat alleen naast het bed staat vanwege de

oplichtende cijfers en hoe je dan toevallig vaak dezelfde combinaties
treft, tijden van een lief, een kind, nachtmerries of

luidruchtige buren, een verder onnodig attribuut, nu zo storend want
hoe val je terug in precies dezelfde scene, misschien dat je

daarom nu nog onderweg bent en even niet weet waar naar toe dan
naar de juiste regel en dat geduld van diep slapen.