Ze vergelijkt het met een klus die ze moet doen, alsof iemand
gezegd heeft dat ze die vergeten boodschap nog moet

halen en alles op het verste schap rechtsachter staat en ze op
haar tenen zelfs er niet bij kan en de hele dag

denkt waarom ze nu toch spierpijn in haar arm heeft en ze zegt
dat ze wel vaker achterstallige berichten vergelijkt

met bijna onhaalbare opdrachten in priegelschrift geschreven
op van die wegwerp papiertjes en ze zegt eigenlijk

dat ze heus wel alles kan dragen en dat ik echt niet achter haar
aan hoef om op te rapen wat ze vallen laat omdat ze

niets laat vallen ooit en zegt ze, het is leuk dat je meekomt maar
totaal overbodig en dat alles nu in huis is, echt, en

we struikelen over de kat en de kruimels en de tassen bij de deur
en moeten dan even hard huilen, heel hard huilen.