Het is als bij die collega met wie je jaren innig sprak maar die bij
een laatste ontmoeting een petje droeg met NIKE erop
en een spiegelende zonnebril en opeens een boot bezat met zo’n
hoge opbouw dat hij niet onder de bruggen door kon,
ook nu tuur je naar iemand die je bekend voorkomt maar uit welke
tijd dan, hij staat op de roltrap en komt langzaam naar
beneden, je hebt nog plek om je te verstoppen maar bent ook heel
nieuwsgierig en pas aan zijn hand voel je de warmte
en het ruwe en geeft er een naam aan of die keer dat je zwaaide en
nog eens zwaaide maar de afspraak achter je rug opdook
en je aan het schrikken maakte, wat blijft er over van herinneringen
en liefde en verlangen dan een licht gevoel van
mededogen, iets meer irritatie en een hardnekkig jong willen zijn,
je ontkent dat jij het bent, je was nooit eerder zo dichtbij.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x