Jezelf toegang geven tot is meer dan het intoetsen van de
code waarmee je jezelf binnen laat in deze

digitale wereld, het met een vaartje toetrekken van de stoel
en je vasthouden aan de rand van de tafel,

en dan ingeklemd tussen toen en nu, gisteren en vandaag,
het donker en het licht, de vingers loslaten en

het zachte landen horen op de toetsen die moeiteloos en
heel licht zeggen wat je wilt zeggen. Hoe je

eigenlijk nog uren had willen slapen, niet bereid bent tot
het doen van een stap, strelend over zijn

lijf had willen gaan en met een sprongetje dan naar het midden
en langzaam om had willen rollen, je gewicht

verdelend tussen hart en huid en uitstrekkend opnieuw hem
bekennend dat je dichterbij bent dan ooit en hier.