De kleine (1.96) toont me op een zonnig terras zijn al even
zonnige saldo’s, ik zet mijn bril ervoor op en hoef

niet eens te turen, het is een ongevraagde inkijk in zijn wel
heel volwassen leven, een geruststelling die

ik bij hem nooit nodig heb gehad, bij geen enkel kind trouwens,
daarvoor zijn slechte voorbeelden elders

afschrikwekkend genoeg geweest. Het is als het mij uit eten
nemen en de rekening al te hebben betaald alvorens

ik kan overleggen over mijn aandeel. De lange (2.02) schittert
nu ook zijn mobiel voor mijn neus en grinnikt

erbij, daar is wat meer beweging gaande. Gelukkig heeft de
oudste (mijn lengte) helemaal geen behoefte

aan dit soort praktijken. Zij heeft inmiddels schermpjes aan
tafel verboden en dit soort vertrouwelijkheden ook.