Als ik uit zijn handen val, spreidt mijn haar zich automatisch
over de harde vloer. Ik voel niets. Onder mij

nog wat beelden die zich verliezen, uitwaaieren, schuilen. Hij
moet op zijn knieën ons verzamelen, thuisbrengen

zoals hij even daarvoor ons uitgezocht heeft, het mapje nog
open op tafel. Er was vast een aanleiding voor.

Dit, zegt hij desgevraagd, is het gevolg van zwaartekracht. ‘Dat
er soms dingen gebeuren waar culturen kerstmis

van maken. Net als in koffiedik kun je daar een verhaal in lezen
maar er is geen verhaal. Tegenwoordig gaat het om

een algoritme.’ Een langer antwoord dan verwacht. Ik lig daar
wel goed eigenlijk. Ik denk dat hij zich

naast me gevleid heeft met een kussentje van de bank en een
kopje koffie tot hij helemaal verstijfd in slaap viel.

 

foto W., Amsterdam, 20 november 2022