Als iemand je aanwezigheid vergeet, je liefje noemend omdat
hij je naam niet meer weet, je zusje noemend

omdat familie een wijd en vertrouwd begrip is, je hand houdt
omdat hij denkt dat hij je moet helpen oversteken,

je geruststelt door op je schouder te bonken, een beetje verlegen
zelfs, niet meer weet dat hij eigenlijk heel

andere lichaamsdelen moet verkennen, nieuwsgierig en gretig,
naar je knipoogt omdat dat zo gezellig lijkt, niet

meer die vier seconden telt waarmee hij je veroverde, als een
held zijn buit bij zich hield en toonde, als iemand

luider begint te praten omdat hij zichzelf niet meer verstaat,
gevaren ziet in de weg die hij altijd liep, wat dan

moet je nog met jezelf en het wachten op, het altijd verlangen
naar meer en toen en hem en nogmaals.