Een oude werkgever verandert zijn logo en naam. Het is een
prachtige combinatie, doet denken aan

‘doorzonwoning’ hoewel we nu niet meer op het woord komen,
borsthaar achter het keurig overhemd en stotteren

aan de balie. Uit verlegenheid natuurlijk, dat laatste en ook omdat
we nu wakker zijn en daarstraks nog in het gebouw

verkeerden. Er worden vierkantjes geknipt uit karton, er is de kleur
van gras, er zijn lange paden waaraan geen enkel

bureau en een klok slaat luid. We doen heel lang over het nieuwe
symbool, er is geen collega te zien en de hele tijd

denken we aan de verspilling van al het papier dat in de kast nog
te wachten ligt, de oude naam op de kop. Vreemd

genoeg maken we ons drukker over die uitgaaf dan over tijdelijk
terugkeren in een ambtelijke verplichting.