Het is niet spannend genoeg, zegt de een, er is geen interactie,
beweert een ander, het zou een opsomming zijn van

de feiten, niets nieuws toevoegen, we moeten in beraad, we
moeten op de heide gaan zitten en dan roepen wat

we zijn: een boom, geworteld in losse grond of een arend op
zoek naar prooi of een voorvader die ooit

president was van een geringe staat, we weten niet meer wie
we zijn zal de eindconclusie zijn. Een vierde zal

iets roepen over de weg kwijt zijn en de koers opnieuw bepalen
en enthousiast het groepsgevoel aanzwengelen,

belegde broodjes achter de eerste boom links, springen over
halve boomstammen gelukkig niet te hoog en

dan jongens, de groepsknuffel maar dan alleen in het hoofd.
Om dan de vijfde te zijn, verscholen in de bosjes.