Soms lijkt het heerlijk niet op te staan met die koortsachtige
dwang meteen te schrijven, te denken en doen,

nadrukkelijk roepen we soms vakantie tegen onszelf en denken
aan uitslapen om dan drie minuten later dan anders

alsnog aan het werk te gaan. Soms lijkt het andere scenario een
betere optie, we beginnen met het strekken van

de ledematen en veren langzaam op, schillen het fruit waarbij
de schil in een lange sliert op de grond zakt, traag

zoals onze handen nadrukkelijk het eten koesteren, strelen nog
wat, denken na wat te dragen en kammen zelfs

ons haar en gaan dan in de huiskamer naar buiten staren met de
koffie op tafel. In drie minuten kan je veel

verzinnen. Maar ook dit keer komen we alweer terug van het
uitstapje en schuiven opgewonden en nerveus het leven in.