Liefde is in de eerste plaats een gezamenlijke ervaring van twee mensen, maar dat het een gezamenlijke ervaring is wil niet zeggen dat die door die twee mensen ook hetzelfde wordt beleefd. Beminnen of bemind worden: tussen die twee is een wereld van verschil. Vaak is de beminde alleen maar een prikkel voor alle liefde die al heel lang ongebruikt ligt opgeslagen in degene die bemint. Wie ooit heeft liefgehad, weet dat intuïtief. Diep in je hart weet je dat jouw liefde iets individueels is. Voor het eerst ondervind je een vreemd gevoel van verlatenheid, en dat maakt je neerslachtig. Er zit dan maar één ding op: die liefde zo diep mogelijk wegstoppen en een geheel nieuwe innerlijke wereld creëren – een vreemde intense wereld die in jou besloten is. Daarbij moet wel worden opgemerkt dat de minnaar niet per se een jonge man hoeft te zijn die spaart voor een trouwring. Iemand die liefheeft kan een man, een vrouw of een kind zijn, of eigenlijk ieder mens op deze aardbol.
Maar ook de geliefde kan van allerlei slag zijn. De grootste zonderlingen kunnen de liefde een impuls geven. Een beverige overgrootvader kan nog steeds liefde voelen voor dat ene onbekende meisje dat hij twintig jaar geleden op een middag in Cheehaw heeft gezien. De dominee kan verliefd worden op een gevallen vrouw. De geliefde kan een onbetrouwbare gladjakker zijn, die er slechte gewoonten op nahoudt. Hoewel degene die hem liefheeft daar zeker niet blind voor is, vormt dat geen enkel beletsel om de liefde te laten floreren. Een doodgewoon iemand kan het voorwerp zijn van een losbandige, onstuimige liefde, even mooi als de giftige rode zijdeplant. Een deugdzaam persoon kan de aanzet zijn tot een gewelddadige, verdorven liefde, en een wauwelende gek kan iemand tot in zijn ziel raken als een tedere, simpele idylle. De waarde en de aard van een liefde worden dan ook louter bepaald door degene die liefheeft.
Daarom willen de meeste mensen liever beminnen dan bemind worden. Bijna iedereen wil degene zijn die bemint. Kortom: velen vinden het in het diepst van hun gedachten ondraaglijk om bemind te worden. De beminde voelt angst en haat voor de persoon die hem bemint, en daar is alle reden voor. Want degene die bemint probeert uit alle macht het object van zijn liefde laag voor laag af te pellen. Wie iemand liefheeft hunkert steeds naar contact met de geliefde, ook al leidt dat alleen maar tot ellende.

Uit: The ballad of the sad café, Carson McCullers
vertaald tot De ballade van het treurige café, door Molly van Gelder