De enige zorg is het nieuwe uiterlijk van een bericht dat je elke
morgen maakt, de instructie die het automatische van

je handeling tegenhoudt, het snelle van je beweging vertraagt
en natuurlijk ongevraagd. En je hebt haast,

altijd haast, een gretigheid die je verbiedt de uitleg te volgen en
iets te leren, een onderwijzen dat je zeker niet nu

of vrijwillig wilt volgen, er zijn zoveel andere plannen. Terwijl
de kou opkruipt, de kachel tikt alsof de poes uit

het dodenrijk haar nagels scherpt over je vloer, nog even en hij
valt je benen aan, elders een lampje aangaat, de

lucht nog massief zwart, en je opeens het Kerstbrood wilt waarvan
de geur nog in je vertrekken hangt, lees je

hoe effectief de verandering is en hoe lezers veel duidelijker straks
je kunnen vinden vermits je stap a tot en met d volgt.