geen andere boodschap

De man tegenover me in de treincoupé zwaait met regelmaat
naar de mensen op het perron, houterig en soms

alleen met zijn wijsvinger groet hij een ieder die achterblijft
hoewel ik eerst meen dat er een bedroefd gezin

moet staan of een innig goede vriend. Hij knikt met zijn hoofd
zodra een volgend perron in zicht komt, het is

uitermate vriendelijk natuurlijk. Een meisje in een bloemetjesblouse
krijgt van de conducteur een compliment en voelt

zich heel ongemakkelijk na afloop. We worden allemaal vrolijk
van je, beweert hij, lente! De jongen daarnaast

informeert ondertussen naar haar liefdesleven en vraagt of ze
zou kiezen voor bloemen of chocolade. Wanneer,

zegt ze argwanend, en wat geef ik hem dan? Het is zomaar een
schermloze gebeurtenis met veel voorjaar in de lucht.