Alleen te zijn binnen die steeds van kleur wisselende
muren, te dwalen zonder stemmen te horen

weerkaatsen tussen het licht en de kunst, de man achter
de bar schroeft het koffiezetapparaat uit- en

in elkaar, de tuinvrouwen liggen op hun beschermde
knieën in het gras naast de miniatuur

formaat schepjes en harkjes alsof het kinderen zijn op
een verplicht uitje, de vrouw achter

de balie gaat met haar vinger nog steeds langs de agenda,
tafels vol papieren liggen onaangeroerd

een volgende schoolklas te verwachten, misschien kan ik
nu iets recht hangen, in ieder geval hardop

praten en de serieus bedoelde pogingen ridicuul maken
dan wel me eigen en beschrijven wat ik zie.

 

Kranenburgh, 18 september 2018, 10.03