Als moeder groei je niet over bepaalde fases heen, je
blijft fietsen in de steeg klaarzetten, tassen

achterop binden, van een boterham een met vlaggetjes
versierde schuit maken en briefjes schrijven

hoe alles echt goed komt; je wordt niet groter dan ooit
en dat je soms domme dingen doet,

vinden zij, maakt tegelijkertijd niets uit, net zoals dat
uitdijende lichaam hebben ze dan alleen

maar meer om van te houden, ze zijn geruststellend die
doorgroeiende kinderen maar het is

niet mogelijk cool te zijn, meerdere kwaliteiten te hebben
dan één en idioot je daar druk over te maken, ze

hebben het gisteren nog gezegd, echt, ze houden vreselijk
veel van je, gewoon omdat jij hun moeder bent.